امل الحياة بقلم الكاتبه يارا عبدالعزيز

المره دي انا مش جايه اقولك تنفع تبقى زي اخويا لانك طلعت فعلا كدا
كملت و هي بټعيط و بتترجاه 
ينفع تقبل اني اختك ينفع عشان انا مبقاش ليا غيرك و مش عايزة ابقى لوحدي ينفع عشان انا محتاجك جانبي سند ليا
كان واقف بيسمعها و دموعه على خده من غير ما يتكلم مش سامعه منه غير صوت انفاسه 
اتكلمت بصوت متحشرج و دموع 
حقك انا اللي يمكن حلمت احلام اكبر مني و حقك تكرهني بعد كل اللي بابا عامله فيك حقكوا كلكوا تكرهوني انا همشي و مش هوري لحد فيكم وشي تاني و شكرا لكل حاجه انت عاملتها معايا بس حتى لو انت مقدرتش تقبل اني اختك انت هتفضل بالنسبالي اخ و اب طول عمري عن اذنك
اتحركت ناحيه باب الجناح و كانت لسه هتفتحه بس وقفها و هو بيتكلم بهدوء 
استني زي ما طنط فردوس قالت احنا اخوات و دي حقيقه و على فكره انا مكنتش محتاج اعرف انك اختي بالد م عشان اقول عليكي اختي انا كنت صادق في كل حاجه عملتهالك و كنت صادق لما طلبتي مني اعتبر نفسي اخوكي و قولتلك اكيد انا مش بلوم اي حد فيكم على اللي عامله مجدي انتوا ملكوش ذ نب متمشيش يا رندا خليكي انتي ليكي فيا و كتير اوي دلوقتي مش بس قلوبنا اللي بقيت رابطنا ببعض احنا بقينا مربوطين كمان بالد م
بصتله بحب و دموع ابتسمت بفرحه و جريت عليه حضنته و فضلت ټعيط بقوه 
رفع ايديه بتردد و حاطها على ضهرها و فضل يربط على ضهرها بحنان فضلوا كدا فتره من الوقت لحد اما طلعت من حضنه و مسحت دموعها و اتكلمت بحنان
شكرا
هز راسه بهدوء و اتكلم بحنان 
ممكن تساعدني عايز احضر شنطة هدومي
بصتله باستغراب و اتكلمت بهدوء 
هتروح فين
ريان بهدوء و هو بيطلع شنطة سفره من غرفة الملابس 
هسافر باريس محتاج انعزل عن الكل و ابقى لوحدي
رندا بحزن طب و حياة و تميم!
اتنهد بحزن و عمق و اتكلم بدموع 
انا همشي عشان مأذ يش حياة و تميم همشي عشان اطلع ۏجعي بعيد عنهم و اهدي شويه من البركان اللي جوايا اللي ممكن يحر ق اي حاجه حتى اقرب الناس ليا همشي عشانهم هتساعدني و لا احضرها انا
رندا بحزن و هي بتحط هدومه في الشنطه 
هتعقد اد ايه
اتنهد تنهيده طويله و هو بيتكلم بالم و مفيش في دماغه غير حياة و تميم و ازاي هيسيبهم بس لازم يعمل كدا عشانهم و عشان هو محتاج يبقى لوحده 
مش عارف!
نزل ريان و معاه شنطة هدومه خد تميم من فردوس و ضمھ ليه بقوه و قب ل 
خده بحنان و دموع و اده لفردوس و اتكلم بهدوء 
ابقي خدي بالك منه و من حياة
حياة بصتله باستغراب و اتكلمت بدموع 
انت رايح فين!
اتنهد پألم على دموعها و اتكلم بهدوء منافي لي اللي جواه 
هسافر يحياة و لوحدي مش عايز حد معايا
كانت لسه هتتكلم بس قاطعها و هو بيتكلم ببعض الحده 
حياة مش قادر اجادل و لا اتكلم لو بتحبني بجد سبيني اعمل اللي يريحني
قال كلامه و مدلهاش فرصه تتكلم لانه طلع من القصر بسرعه 
بصيت لطيفه بحزن كبير و الم مفرط و صوت شهقاتها بدأ
يعلو اكتر 
اتحركت وراه بتلقائية و خرجت بسرعه من القصر 
كان لسه هيفتح باب عربيته بس وقف لما سمع صوتها المتحشرج اللي كان مليان بالالم و الدموع 
طب و ههون عليك تبعد عني!
غمض عينيه پألم و دموعه نزلت مسحها